مقایسه و بررسی تطبیقی آموزش فنی و حرفه ای در ایران و هندوستان

نقش آموزشهای فنی و حرفه ای و نتیجه آن که پرورش نیروی انسانی ماهر است نیازی به یادآوری ندارد. با نگاهی کوتاه بودجه ای که در کشورهای پیشرفته صنعتی به این امر اختصاص داده اند می توان به سرعت ، به اهمیت این خدمات برای جامعه و اعتلای هر کشوری پی برد. زیرا نارسائی و عدم توازن نیروها مثلا" میان مهندس و تکنسین و یا پزشک و پرستار می تواند سد بزرگی در راه عملکرد و حداکثر بهره گیری از تخصص یک پزشک و یا یک مهندس باشد. هر جا پزشک کار می کند، تربیت نیروهای مختلف جنبی(مثل خدمه پرستاری، آزمایشگاه، رادیولوژی و ...) ضرورت می یابد. نبودن اینها گردش کار پزشک را مشکل و گاه مختل می کند. دوره آموزش پزشک طولانی و بسیار گران است و از طرف دیگر در مقایسه با خدمات درمانی، ارائه خدمات بهداشتی دشوارتر است و یک پزشک دلیلی نمی بیند که خدمات بهداشتی انجام دهد آنهم در کشوری که پزشک بسیار کم می باشد. در کشور ما غالبا" وقت گرانبهای پزشک صرف کارهائی می شود که قطعا"از یک غیر پزشک نیز ساخته است : مثل تنظیم پرونده بیمار، ثبت مشخصات ، اندازه گیری فشار خون و یا حرارت . واضح است در کشوری مثل ایران که با کمبود پزشک مواجه است چنین اتلافی به ضرر جامعه می باشد. همچنین زمانیکه مسئله ای در کارگاه بدست تکنسین می تواند حل شود و در اثر کمبود چنین نیروی انسانی، مهندس اجبار به بررسی و اتلاف وقتی می شود که از آن می تواند به نحو موثری در قسمت دیگری استفاده کند، اتلاف نیروهای انسانی و سرمایه گذاری های مالی است . همچنین مسئله ناهمسازی میان نوع شغل علاوه بر اثرات مخربی که بروی بهره وری می گذارند، به شکل مستقیمی باعث کاهش کارآیی نیروی انسانی متخصص نیز می شود زیرا زمانی که صاحبان تکنیک و دانشهای فنی و علمی نتوانند از استعدادها و توانائی های خود استفاده کنند در مدت کوتاهی میزان تسلط خود را در مورد استفاده از این دانشهای آموخته شده را از دست می دهند و در نتیجه هزینه هائی که صرف سرمایه گذاری برای آموزش آنها شده بی نتیجه خواهد ماند. نظر به این مسائل و مشکلات بسیار زیادی همچون کمبود تجهیزات و امکانات آزمایشگاهی، نبودن بازار کار مناسب برای فارغ التحصیلان، عدم منزلت اجتماعی مشاغلی که منتج از این آموزشها هستند، مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته اند.